met stapjes achteruit

Ons vader gaat al enkele maanden met stapjes achteruit, nu zijn we weer een hele stap verder. Sinds eind vorige week komt hij niet meer uit zijn bed. Hij geeft aan dat het pijn doet. Het lijkt alsof hij veel last heeft van zijn rug, want in zijn bed rechtop zitten doet hij ook niet meer. Zou de kanker naar zijn rug uitgezaaid zijn? We weten het niet, maar het zou een verklaring kunnen zijn. Die evolutie van de kleincellige longkanker hebben we bij anderen ook gezien.

Maar hij blijft positief en moedig. Klagen doet hij niet. De kleinkinderen krijgen hem nog steeds aan het lachen en hij verliest zijn gevoel voor humor niet. Als Wannes hem daarstraks te drinken gaf, begon hij bellen te blazen doorheen zijn rietje ... resultaat ze lagen beiden op elkaar te lachen. Mooie momenten! Ja, ze zijn er nog steeds.

Hij eet nog goede porties, wel veel trager. Vooral de aardbeien gaan vlot binnen ... als we daarmee komen aandraven gaat zijn mond spontaan open. Elke dag proberen we hem te verwennen met allerlei lekkers.

Het praten wordt hoe langer hoe moeilijker, en er zijn dagen dat hij heel suf is. Maar een knuffel, een hand, een lach en vooral een kus lukken nog heel goed!

Voor ons moeder is het zwaar, heel zwaar. Ze is (althans in onze ogen) de strafste madam van de hele wereld. Ik hoop dat we dat van haar hebben meegekregen, dan kunnen we alvast veel aan. Alleszins, we leren er veel van (nog steeds).

Vele lieve groeten van de hele familie