DANK-JE-WEL

De familie wenst oprecht haar dank uit te spreken aan allen die mee afscheid hebben genomen van Marcel.

Een speciaal woord van dank willen ze ook richten tot:
Fons Bonroy voor de assistentie, Pater Verhagen, oud-directeur van de hogeschool in Geel, en Pater Van Duffel, oud-medestudent van Marcel, voor het voordragen van de viering. Dit zal hij zelf enorm geapprecieerd hebben.
Pieter Verslype en familie danken we voor de prachtige muzikale omlijsting.
Ook het medisch team van professor Vansteenkiste in UZ Gasthuisberg, de huisdokter Frans Sprenghers, José, Ria en Danielle van de thuisverpleging, Rita van ISPAHAN verdienen een hele grote pluim, net als zijn broer Mil die dag en nacht paraat stond. Dankzij hen hebben we samen kunnen vechten en zijn wens, om zo lang mogelijk thuis te blijven, kunnen waarmaken.
Maar in dit proces hebben jullie allemaal een steentje bijgedragen, ieder op zijn manier: zorgen voor wat afleiding, een bezoekje, een schouderklop, een telefoon, SMS of mail, een verhaal over Marcel, een woord van troost, begrip, een gebaar van liefde en vriendschap, een handdruk, kus of knuffel wanneer woorden ontbreken, dat was allemaal van onschatbare waarde!

Dank om er te zijn.

‘Mijn maatje’ – Lieve

Liefste va,
Mijn beste maatje,

Wat heb ik veel van je geleerd, teveel om op te noemen!

Je bent een man van weinig woorden, maar steeds de juiste woorden, wijze woorden en een luisterend oor. Weet je nog, de woorden die wij tweetjes veel gebruikten? ‘Als je maar hard genoeg wil, dan kan je het’. Vroeger zei ik dat tegen jou als je het moeilijk had. En als ik het moeilijk had, dan gebruikte je diezelfde woorden. Naïeve woorden, besef ik nu. Maar ze hielpen! We hebben onze grenzen steeds verlegd en we voelden ons erdoor gesterkt, als een team gingen we steeds verder.

Ondertussen zijn we wat ouder en wijzer geworden, en weten we dat het allemaal niet zo simpel is. Iets heel erg willen is niet voldoende opdat het zou lukken. Waarschijnlijk merkte je dat ik een nieuwe houvast nodig had. Je reikte me een gebedje aan, hele rijke woorden:
God, geef mij
KALMTE om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen
MOED om te veranderen wat ik kan veranderen
WIJSHEID om tussen deze twee onderscheid te maken

Deze drie zinnetjes hebben ons de laatste jaren enorm geholpen om met jouw ziekte om te gaan. Maar ook daarnaast, in het dagelijkse leven kwamen ze me goed van pas. Ik werd me eindelijk bewust van het feit dat veranderen niet altijd een oplossing biedt, dat we moeten leren aanvaarden. Dank je voor deze belangrijke levenswijsheid! Die zal ik altijd meenemen.

Voor inspiratie en kracht trokken we ons dikwijls terug in de natuur. Ook dat heb je heel intens doorgegeven, via de bergtochten, het kamperen, de fietstochten, het gidsen, vogels kijken … de kleinzonen spreken nu nog over de trektocht door de sneeuw die je enkele jaren geleden samen met hen hebt gemaakt. Je was toen al ziek, maar dat wou je echt nog doen. Goed gedaan! Die herinneringen zullen we koesteren.

Je bent ook een heel moedig man, een doorzetter, opgeven zou je nooit. Dat wisten wij al langer, maar de laatste jaren heb je iedereen daarvan overtuigd. Een klein lichtpuntje, een sprankeltje hoop deed je bergen verzetten. Het samen kunnen vechten maakte je nog sterker. En dat gevoel van samen voor iets te gaan hebben we de laatste jaren heel intens mogen ervaren. Je mag gerust zijn, we waren, we zijn en we blijven een heel hecht team, gesterkt door een vleugje humor.

We willen je ook nog eens van harte feliciteren met de keuze die je gemaakt hebt toen je jouw vrouw uitkoos. Dat was een onwaarschijnlijk goede beslissing, zo’n pareltje! We staan met z’n allen vol bewondering voor wat ze allemaal doet en hoe ze het doet, zo’n straffe madam … we zijn ontzettend trots op ons moe! De manier waarop je afscheid hebt genomen heeft heel mooi getoond hoe graag je haar ziet. We zullen heel goed voor haar zorgen, dat beloven we!

Va, voor jou hebben we alleen maar superlatieven. We kunnen alleen maar gelukkig zijn dat je één van ons was, bent en altijd zal blijven. Samen gaan we nog veel bergen verzetten.

Je maatje Lieve

Overlijdensbericht

Het overlijdensbericht van Marcel kan je downloaden door te klikken op:
http://www.vanhovebegrafenissen.be/gallery/documents/brieven/helsen-marcel-lrk-2-effen-creme.pdf

Ik wou de brief hier rechtstreeks op de blog plaatsen maar dat lukte me niet, het spijt me.

Lieve groetjes

12 juni 23u20

Onze va is mooi ingeslapen, op zijn typische manier: rustig, heel sereen, na duidelijk afscheid te hebben genomen, na te kunnen vaststellen dat alles goed was, dat iedereen bij hem was, dat we allemaal samen, elkaar steunend, verder gaan, zorgend voor elkaar.

Het was zo mooi:
Ons moe en onze Bart gingen, moe van hun vorige nachttaak, slapen. Greet, Lieve en Leen maakten zich klaar voor het waken tijdens de nacht. Ons moe ging hem nog een knuffel geven en goede nacht wensen. En dan leek het alsof hij dacht ´goed, ik ga ook slapen, slaapwel`, en hij sliep rustig in. Zo mooi, zo warm, het voelde aan als een heel waardevol geschenk. Ook alle kleinkinderen hadden in de loop van de dag nog iets kunnen zeggen tegen hun opa. Alles leek afgewerkt, zijn taak leek volbracht.

Wat heeft hij het goed gedaan, zo sterk, zo flink. We zijn ontzettend trots op hem en proberen zoveel mogelijk van onze va mee te dragen.

Dank aan allen voor de steun, op welke manier dan ook, jullie hebben deze moeilijke momenten mee helpen dragen.

Vele lieve groeten van de hele familie

Slaapwel

Vandaag was een moeilijke dag. Eten en drinken lukt niet meer, slijmen zitten verschrikkelijk in de weg, praten lukt al enkele dagen niet meer, alle gevoel is weg uit de handen, de linkerkant is helemaal opgezwollen, de vingers en later ook de handen worden wit, ... het lijkt alsof de laatste fase is ingezet.
Om de voorspelde pijn draaglijk te houden, hebben we deze namiddag de palliatieve sedatie gestart. Nu is ons vader heel rustig, hij slaapt, hij heeft geen (of toch zeker veel minder) pijn. Het is goed zo. We hebben allemaal uitgebreid afscheid genomen en we hebben deze overgang allemaal samen kunnen maken. De verpleegsters hebben ons fantastisch bijgestaan.

En nu wachten we af, rustig.

Slaapwel, va!

Keerpunt

Omwille van de pijn, zijn we maandagavond gestart met morfinepleisters. Het is nu wat zoeken en opbouwen naar de juiste dosis. Prioriteit nummer 1 is nu de pijn herleiden tot een minimum.

Ons vader is nu suf, slaapt heel veel, de interactie is veel minder. Hij wordt graag bij zijn hand vastgehouden. Ondanks het feit dat hij tot vorige week nog heel goed at (ondertussen wel wat minder), is hij heel fel vermagerd.

Dit is duidelijk een keerpunt ...

Veel liefs!

met stapjes achteruit

Ons vader gaat al enkele maanden met stapjes achteruit, nu zijn we weer een hele stap verder. Sinds eind vorige week komt hij niet meer uit zijn bed. Hij geeft aan dat het pijn doet. Het lijkt alsof hij veel last heeft van zijn rug, want in zijn bed rechtop zitten doet hij ook niet meer. Zou de kanker naar zijn rug uitgezaaid zijn? We weten het niet, maar het zou een verklaring kunnen zijn. Die evolutie van de kleincellige longkanker hebben we bij anderen ook gezien.

Maar hij blijft positief en moedig. Klagen doet hij niet. De kleinkinderen krijgen hem nog steeds aan het lachen en hij verliest zijn gevoel voor humor niet. Als Wannes hem daarstraks te drinken gaf, begon hij bellen te blazen doorheen zijn rietje ... resultaat ze lagen beiden op elkaar te lachen. Mooie momenten! Ja, ze zijn er nog steeds.

Hij eet nog goede porties, wel veel trager. Vooral de aardbeien gaan vlot binnen ... als we daarmee komen aandraven gaat zijn mond spontaan open. Elke dag proberen we hem te verwennen met allerlei lekkers.

Het praten wordt hoe langer hoe moeilijker, en er zijn dagen dat hij heel suf is. Maar een knuffel, een hand, een lach en vooral een kus lukken nog heel goed!

Voor ons moeder is het zwaar, heel zwaar. Ze is (althans in onze ogen) de strafste madam van de hele wereld. Ik hoop dat we dat van haar hebben meegekregen, dan kunnen we alvast veel aan. Alleszins, we leren er veel van (nog steeds).

Vele lieve groeten van de hele familie

Ons moeder (oma) is nu 68!

Vorige zondag hebben we met z'n allen de 68ste verjaardag van ons moeder gevierd!

68 en nog altijd niet helemaal grijs,
maar oh zo wijs!
Het is een straffe madam,
het lijkt wel of ze alles kan!
Zo zijn er geen twee,
het is ons moeder/oma jipie jipie jee!

Het was zalig mooi weer (ook ons vader heeft vanuit zijn rolstoel van de lentezon genoten), het eten smaakte beter dan anders en de sfeer was gezellig ... genieten dus!
Zulke momenten zijn mooi, heel mooi ... die koesteren we!

Bij ons vader blijft de mobiliteit afnemen, het eten duurt elke keer wat langer, maar hij eet nog steeds goede porties met smaak. We zien hem nog steeds genieten en dat geeft moed!

Warme groeten van ons allemaal!

Fijn allemaal samen

Vandaag hebben we met z'n allen de verjaardagen van 4 van de 6 kleinkinderen gevierd. Noor wordt 3, Noah is 6 geworden, Wannes is 7 geworden en Marthe is 5 geworden. Het was enorm fijn en warm (en druk :-)) om nog eens met z'n allen samen te feesten. Ook ons vader heeft ervan genoten (en gesnoept), maar was wel opgelucht als de rust was weergekeerd.

Hopelijk kunnen we de 68ste verjaardag van ons moeder ook nog samen vieren!

Groetjes van ons allemaal!

Lieve, Stefan, Maria, Greet, Ruud, Leen, Bart (achteraan van links naar rechts)

Robbe, Marcel, Wannes, Noah (midden van links naar rechts)

Sien, Noor, Marthe (vooraan van links naar rechts)

Wisselvallig

Momenteel wisselen goede en slechte dagen elkaar af. Binnen eenzelfde dag zijn er ook goede en slechte periodes. Stappen lukt al een tijdje niet meer, maar ondertussen wordt het op de voeten steunen ook te zwaar. Tijdens de goede dagen heeft ons vader heldere momenten, kan hij goed eten, slaapt hij rustig en kan hij genieten. Slechtere dagen zijn zwaar, en komen er meer en meer. Dan heeft hij duidelijk veel last (ook pijn) in zijn hoofd, hij is heel verward, heel onrustig, heeft geen kracht, geen coordinatie, valt om, ... dan is hij echt ziek.
We doen samen met de fantastische verpleegsters ons uiterste best om het hem zo aangenaam mogelijk te maken: ons moeder is dag en nacht de rots in de branding, mijn zus Greet staat elke weekdag paraat, en mijn broer Bart en ik proberen er in het weekend te zijn.

In onze gedachten is hij altijd ...

Veel liefs,
Lieve

2010 ... we maken er het beste van

Ondertussen zijn we alweer een maand verder en zet de ziekte zich ook verder: verwardheid is erger, motoriek gaat achteruit en elke inspanning is heel vermoeiend. Dat neemt niet weg dat ons vader nog kan genieten van een bezoekje, een gezelschapspelletje samen met de kleinkinderen, een warme knuffel, ...

We zijn heel blij dat het ons nog steeds lukt om 'thuis' te zijn. Het is een zware dag- en nachttaak voor ons moeder, maar ze doet haar uiterste best en is een enorm taaie. Bij deze willen we allen die hun steentje bijdragen van harte danken!

Hartelijke groeten,
Lieve